W czerwcu w Gdańsku doszło do gwałtu na 15-letniej pacjentce. W marcu 20-latka ze słupskiego szpitala psychiatrycznego oskarżyła o molestowanie ratownika medycznego. Wielu pacjentów podkreśla, że takie placówki nie gwarantują podopiecznym bezpieczeństwa. I że za ich murami dzieje się dużo więcej złego, niż się wydaje.
Pacjenci szpitali psychiatrycznych z wielu względów stanowią szczególną grupę chorych. W niniejszym artykule nie będę poruszał kwestii różnić pomiędzy „chorobami duszy” i „chorobami ciała”, ale przedstawię na czym polegają uwarunkowania sytuacji prawnej pacjenta szpitala psychiatrycznego. Zawartość1 Relacja pomiędzy lekarzem a pacjentem2 Prawa pacjenta szpitala psychiatrycznego3 Prawa pacjenta a przymusowe leczenie Relacja pomiędzy lekarzem a pacjentem Relacja pomiędzy lekarzem i pacjentem nie jest równa. To ten pierwszy dysponuje wiedzą, doświadczeniem i środkami technicznymi, które stawiają go w uprzywilejowanej pozycji względem chorego, który jest osobą potrzebującą pomocy, często bezradną, niejednokrotnie pozbawioną wsparcia ze strony osób trzecich. Dysproporcja ta ujawnia się szczególnie w realiach szpitala psychiatrycznego. Podstawowym aktem prawnym regulującym prawa i obowiązki chorego leczącego się w szpitalu psychiatrycznym reguluje ustawa o ochronie zdrowia psychicznego z 19 sierpnia 1994 r. Akt ten uchwalony został wcześniej, aniżeli inne akty prawne regulujące prawa pacjenta, co wydaje się nieprzypadkowe. Pacjent szpitala psychiatrycznego może być hospitalizowany dobrowolnie, ale również bez swej zgody. W tym drugim przypadku leczenie pełni nie tylko funkcję terapeutyczną, ale również izolacyjną, chroniącą społeczeństwo przed zagrożeniem ze strony osoby zaburzonej. Istotą ochrony praw pacjenta szpitala psychiatrycznego są zatem zarówno wartości zdrowia i życia, czy autonomii woli, ale także wolności osobistej. Liczne relacje dotyczące stosowania leczenia psychiatrycznego jako represji, chociażby wobec dysydentów w byłym ZSRR, przynoszą szereg tragicznych historii, a jednocześnie pokazują, że prawa pacjenta szpitala psychiatrycznego i jego godność są bardziej narażone na naruszenia, aniżeli pacjenta leczonego wyłącznie ze względów somatycznych. Prawa pacjenta szpitala psychiatrycznego stanowią część ogólnych praw pacjenta. Dlatego w przypadku braku regulacji szczególnych w jego przypadku zastosowanie znajdą przepisy ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta z 6 listopada 2008 r. Cytowana ustawa wymienia w szczególności prawo pacjenta do świadczeń zdrowotnych odpowiadających wymaganiom aktualnej wiedzy medycznej (w przypadku leczenia psychiatrycznego – zawsze bezpłatnej), do informacji o swoim stanie zdrowia, do do zachowania w tajemnicy przez osoby wykonujące zawód medyczny informacji z nim związanych, do wyrażenia zgody na udzielenie świadczeń zdrowotnych, do poszanowania intymności i godności, do dokumentacji medycznej, do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego. Prawa pacjenta, w szczególności w kontekście pacjenta szpitala psychiatrycznego, mają przy tym umocowania w aktach wyższego rzędu: art. 68 ust. 3 Konstytucji RP nakazuje władzom publicznym szczególną opiekę zdrowotną nad osobami niepełnosprawnymi, w zakresie przymusowej hospitalizacji i przymusowego leczenia, art. 30 wskazuje na przyrodzoną i niezbywalną godność człowieka jako podstawę i źródło wszelkich praw i wolności, art. 41 ust. 2 gwarantuje kontrolę niezawisłego sądu dla każdego pozbawienia wolności, a tak należałoby kwalifikować osobę poddaną przymusowej hospitalizacji. Prawa pacjenta a przymusowe leczenie Specyfika ochrony praw pacjenta szpitala psychiatrycznego wyraża się w szczególności w kontekście możliwości zastosowania przymusowego leczenia, które w oczywisty sposób stoi w sprzeczności z wartościami autonomii i wolności jednostki. Przymus taki może być zastosowany jedynie w dla dobra i w interesie pacjenta, co nie oznacza, że możliwa jest tu dowolność. Przeciwnie, stosowanie przymusu jest sytuacją wyjątkową, a zatem należy ją traktować jako ściśle ograniczoną do przewidzianych ustawą przypadków. Przymus bezpośredni wobec pacjenta może być zastosowany wówczas, gdy chory swoim zachowaniem zagraża własnemu lub cudzemu zdrowiu lub życiu albo narusza bezpieczeństwo powszechne, kiedy gwałtownie niszczy lub uszkadza przedmioty w otoczeniu, kiedy poważnie zakłóca działanie placówki, w której przebywa. Zanim przymus zostanie zastosowany, należy pacjenta uprzedzić. Możliwość przyjęcia osoby do szpitala bez jej zgody istnieje wówczas, jeśli jej dotychczasowe zachowanie wskazuje, że z powodu choroby zagraża własnemu życiu lub zdrowiu lub zdrowiu innych osób. Przyjęcie bez zgody pacjenta zawsze wymaga zatwierdzenia przez ordynatora w ciągu 48 godzin oraz powiadomienia właściwego miejscowo sądu opiekuńczego w ciągu 72 godzin od chwili przyjęcia. Osobną sytuacją jest orzeczenie przymusowego pobytu w ramach stosowanego przez sąd w postępowaniu karnym środka zabezpieczającego, w szczególności wobec osób, które popełniły przestępstwo w stanie niepoczytalności, jeżeli istnieje wysokie prawdopodobieństwo, że popełnią one ponownie czyn zabroniony o znacznej społecznej szkodliwości w związku z chorobą psychiczną lub upośledzeniem umysłowym lub też ciężkie przestępstwo w związku z zaburzeniem preferencji seksualnych. Możliwość stosowania przymusu nie może prowadzić do wniosku, że osoby leczone w szpitalu psychiatrycznym mają mniej praw, aniżeli inni pacjenci. Wręcz przeciwnie, obowiązujące przepisy nakładają obowiązek szczególnej dbałości o prawa takich osób. W tym też celu ustawa o ochronie zdrowia psychicznego wprowadziła instytucję Rzecznika Praw Pacjenta Szpitala Psychiatrycznego, który powinien być obecny w każdej placówce i którego zadaniem jest między innymi pomoc w dochodzeniu praw w sprawach związanych z przyjęciem, leczeniem, warunkami pobytu i wypisaniem ze szpitala psychiatrycznego. Kodeks etyki lekarskiej w art. 3 nakazuje wypełniać lekarzowi obowiązki bez względu na różnice płci, wieku, sytuacji materialnej. W przypadku osób leczonych psychiatrycznie standard ochrony jest dodatkowo zwiększony, czego uzasadnieniem jest charakter ich przypadłości, a także dopuszczalny w pewnych wypadkach przymus.
Dzieci poszkodowanej kobiety postanowiły ubiegać się o odszkodowanie za zaniedbanie szpitala. Córka kobiety była naprawdę rozgoryczona tą sytuacją, tym bardziej, że prosiła pielęgniarki o zastosowanie barierek. Z pomocą profesjonalnej kancelarii odszkodowawczej zostało wystosowane roszczenie i wysłane do ubezpieczyciela szpitala.
Ucierpiałeś w szpitalu i doznałeś trwałego uszczerbku na zdrowiu w wyniku błędu medycznego? Skorzystaj z naszej pomocy gwarantujemy bezpłatną analizę prawno – medyczną Twojej sprawy. Zaufało nam już tysiące poszkodowanych pacjentów. Wysokość odszkodowania od szpitala 152 300 zł odszkodowanie od szpitala za pozostawienie narzędzia po operacji 298 500 zł odszkodowanie za śmierć pacjenta z winy szpitala 821 000 zł zadośćuczynienie od szpitala za wycięcie zdrowego narządu 1 233 500 zł zadośćuczynienie od szpitala za uszkodzenia mózgu dziecka przy porodzie Jak zaskarżyć szpital o zaniedbanie? Pomożemy Ci uzyskać odszkodowanie od szpitala za śmierć osoby bliskiej Zadzwoń lub wyślij zgłoszenieuzyskasz pomoc prawną, jeżeli doszło do zaniedbań w szpitalu/p> Zespół prawny ma bogate doświadczenie w dochodzeniu odszkodowań od szpitali Nasi prawnicy oraz biegli medyczni przeanalizują dokumentację dotyczącą zdarzenia i precyzyjnie określą gdzie i kiedy doszło do błędu medycznego oraz kto jest winny jego popełnienia. Odszkodowanie od szpitala pokryje koszty leczenia oraz zapewni środki na utrzymanie W czasie niezdolności do pracy nie musisz martwić się o pieniądze na życie, opłaty i bieżące funkcjonowanie. Możesz spać spokojnie. Zadbamy o Ciebie i Twoich najbliższych - wystarczy, że zgłosisz nam sprawę błędu w szpitalu Jak uzyskać odszkodowanie od szpitala za śmierć w 4 prostych krokach! Jak uzyskać zadośćuczynienie i odszkodowanie od szpitala za śmierć, za złe leczenie, błąd lekarski, poród, zakażenie, zaniedbanie etc.? Odszkodowanie od szpitala przedawnienie. Do ilu lat wstecz można starać się o odszkodowanie od szpitala? Prawnicy Krajowego Rejestru Osób Poszkodowanych pomagają osobom poszkodowanym uzyskać najwyższe odszkodowanie i zadośćuczynienie oraz rentę od szpitala za: Odszkodowanie i zadośćuczynienie od szpitala – dlaczego warto nam powierzyć sprawę? Potrzebujesz wniosek o odszkodowanie od szpitala wzór? Dla wielu ofiar pomysł rozmowy z prawnikiem może wydawać się trudny. Może obawiasz się skomplikowanej procedury i nie wiesz co robić, gdy doszło do błędu medycznego? Spokojnie! Jesteśmy po to, aby Ci pomóc i nie powodować żadnych dodatkowych stresów. Zbierzemy jak najwięcej informacji o Twojej sytuacji i okolicznościach w jakich doszło do błędu medycznego. Wyjaśnimy Ci cały proces i jakie działania trzeba podjąć krok po kroku, aby sprawa zakończyła się dla Ciebie pomyślnie. Jeśli masz jakieś pytania, po prostu zadzwoń i zapytaj! Może obawiasz się, po tym wszystkim co Cię spotkało, że będzie Ci trudno w jasny i prosty sposób wyjaśnić nam co się stało? Nie musisz być ekspertem – po prostu opowiedz nam swoja historię i udziel odpowiedzi na nasze pytania najlepiej jak potrafisz. Gdy jesteśmy zaznajomieni z całą sytuacją, możemy przeanalizować dokumentację dotycząca zaniedbania lub błędu lekarskiego w szpitalu. Dodatkowo precyzyjnie określimy sposób działania, aby uzyskać należne Ci odszkodowanie, zadośćuczynienie i rentę od szpitala. Możesz czuć lęk, aby nam zaufać, ale pamiętaj cele naszych prawników są dokładnie takie jak Twoje. Chcemy wywalczyć dla Ciebie i Twojej rodziny najwyższe możliwe do uzyskania pieniądze, które zapewnią Ci bezpieczną przyszłość. Pamiętaj, że my zarabiamy dopiero wtedy, kiedy Ty otrzymasz należne Ci odszkodowanie od szpitala. Nie będziemy tracić Twojego czasu i pieniędzy, jeśli sprawa nie będzie rokować pozytywnie. Jak zaskarżyć szpital o zaniedbanie? Zadzwoń 722 080 080, aby uzyskać pomoc! Jeżeli Ty lub ktoś z Twoich bliskich ucierpiał w wyniku błędu medycznego, najważniejszy jest pilny kontakt z doświadczonym, skutecznym i współczującym prawnikiem zajmującym się odzyskiwaniem odszkodowań za błędy lekarskie Nasi Prawnicy rozumieją jak olbrzymia odpowiedzialność ciąży na ich barkach, gdy prowadzą sprawę o błąd medyczny! Zgłoś się teraz, aby uzyskać pomoc! Do ilu lat można starać się o odszkodowanie od szpitala? Czas na pozwanie szpitala o odszkodowanie za błąd medyczny wynosi 3 lata od dowiedzenia się o błędzie jednak nie później niż 10 lat od zdarzenia. Gdy doszło do przestępstwa czas przedawnienia wydłuża się nawet do 20 lat po wystąpieniu błędu lekarskiego. Wypełnij Formularz! Uzyskasz Pomoc. Zgłoś się teraz, pomożemy Ci odzyskać odszkodowanie
Ponieważ Pana szwagier nie ma ograniczonej zdolności do czynności prawnych, nie można zmusić go do działania za pomocą środków prawnych, a więc skierować go na przymusowe leczenie psychiatryczne. Inaczej przedstawia się sytuacja Pana siostry, która w związku z próbą samobójczą trafiła do szpitala. W stosunku do niej istnieje
Blog Urazy i Błędy OkołoporodoweDla poszkodowanego pacjenta niezwykle istotna jest informacja, jaką kwotę rekompensaty za szkodę otrzyma od placówki co do zasady nie możemy jednoznacznie odpowiedzieć na pytanie, jakie odszkodowanie i zadośćuczynienie od szpitala będziemy w stanie uzyskać. Warto pamiętać, że sytuacja każdego pacjenta jest inna, a sąd bierze pod uwagę szereg okoliczności przy ustalaniu odpowiedniej sumy rekompensaty. W konsekwencji, każdą sprawę analizujemy indywidualnie, żeby w maksymalnie rzetelny sposób ocenić, o jaką kwotę możemy starać się w postępowaniu konsultacja prawnaOdszkodowanie od szpitalaPo pierwsze, dla wielu naszych klientów dużym problemem jest zrozumienie różnicy pomiędzy odszkodowaniem i zadośćuczynieniem. Należy pamiętać, że są to dwa odrębne zatem odszkodowanie ma na celu zrekompensować rzeczywiste straty, które poszkodowany pacjent był zmuszony ponieść. Przede wszystkim są to koszty leków, wizyt lekarskich, koszty rehabilitacji i wykonanych badań. W konsekwencji, jesteśmy w stanie dokładnie wyliczyć, na podstawie przedstawionych przez klienta dowodów, należną wysokość odszkodowanie od szpitala – zadośćuczynienie od szpitalaZadośćuczynienie za doznaną krzywdę to rekompensata cierpień fizycznych i psychicznych poszkodowanego pacjenta, które wynikają z popełnionego błędu medycznego. Zgodnie z obowiązującymi przepisami, powinna być to kwota odpowiednia. Bez wątpienia, niezwykle trudno jest wykazać, jaka kwota jest tą odpowiednią, w zawsze przecież bardzo indywidualnej sytuacji poszkodowanego terazJakie zadośćuczynienie i odszkodowanie od szpitala?Naszym zadaniem, podczas przygotowywania pozwu przeciwko placówce medycznej, jest wskazanie, jakiego odszkodowania i zadośćuczynienia będziemy się domagać. W przypadku odszkodowania będziemy musieli udowodnić wysokość poniesionej straty. Co za tym idzie, pacjent musi przekazać wszelkie rachunki, kserokopię recept czy zalecenia odnośnie wymaganego sprzętu rehabilitacyjnego, które umożliwią nam wyliczenie poniesionych wydatków. Dodatkowo, w skład odszkodowania wchodzić będą także koszty opieki i utracone zarobki osoby tym jakie okoliczności sąd bierze pod uwagę przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pisaliśmy tutaj. Kto może udzielić Ci pomocy?Czy podejrzewasz, że w trakcie Twojego leczenia doszło do błędu medycznego? W takiej sytuacji, możesz starać się o odszkodowanie i zadośćuczynienie za doznaną krzywdę. Skontaktuj się z Krajowym Rejestrem Osób Poszkodowanych. Bez wątpienia, nasi prawnicy posiadają długoletnie doświadczenie w prowadzeniu spraw dotyczących błędów medycznych. Przede wszystkim, bezpłatnie przeanalizujemy dokumentację medyczną z Twojego leczenia, a także pomożemy ci uzyskać odpowiednie odszkodowanie i zadośćuczynienie. bezpłatna poradaWystarczy Twój jeden telefon do nas, aby uzyskać profesjonalną pobieramy z góry żadnych opłat!Zadzwoń teraz – to nie wymaga wysiłku, a może tylko 722 080 080, lub napisz do nas kontakt@ BLOGSprawdź wysokoć odszkodowania teraz
Również dokumentacja związana z późniejszym leczeniem ułatwia ubieganie się o odszkodowanie. Nawet, jeśli Twoim zdaniem dokumentacja z leczenia nie wskazuje na popełnienie błędu medycznego, przedstaw ją specjaliście. Oprócz kart informacyjnych z hospitalizacji, niezbędna będzie opinia biegłego.
Skarżąca ma schizofrenię i zaburzenia narządów ruchu, które wymagają leczenia. Tak stwierdzili biegli, którzy ją badali. Sąd nakazał tymczasowe aresztowanie kobiety i umieszczenie jej w zakładzie psychiatrycznym. (art. art. 260 Tak się jednak nie stało. Skarżąca trafiła do zwykłego aresztu, chociaż – jak zapewnił Rzecznika dyrektor zakładu karnego – jeśli chodzi o zaburzenia somatyczne otrzymywała ona właściwą opiekę. Dyrektor potwierdził jednak, że wbrew orzeczeniu sądu przebywała ona od lipca 2016 r. w ogólnym oddziale dla tymczasowo aresztowanych, gdyż w zakładzie nie ma zamkniętego szpitala psychiatrycznego. Kobieta została umieszczona, jako tymczasowo aresztowana w konkretnym Zakładzie Karnym na podstawie nakazu sądu, w którym wskazano te jednostkę jako właściwą. Jest on wprawdzie wskazany pod poz. 114 w załączniku do rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 16 czerwca 2015 r. w sprawie wykazu zakładów leczniczych, w tym psychiatrycznych, przeznaczonych do wykonywania tymczasowego aresztowania oraz warunków zabezpieczenia tych zakładów (Dz. U. z 2016 r., poz. 1733), ale jedynie jako ambulatorium z izbą chorych. W postanowieniu o zastosowaniu tymczasowego aresztowania wskazano jednak wyraźnie nie na „ambulatorium”, lecz „zamknięty szpital psychiatryczny”, którego w tym Zakładzie Karnym nie ma. Nastąpiła więc rozbieżność pomiędzy sposobem wykonywania tymczasowego aresztowania określonym przez sąd w postanowieniu o zastosowaniu tego środka (zamknięty szpital psychiatryczny) a wystawionym przez ten sam sąd nakazem przyjęcia (jednostka penitencjarna dysponująca jedynie zwykłym oddziałem dla tymczasowo aresztowanych). W efekcie kobieta przez kilka miesięcy przebywała na ogólnym oddziale dla tymczasowo aresztowanych, czyli prawomocne postanowienie sądu nie było wykonane. Kobieta była pozbawiona zabezpieczeń związanych z przebywaniem w szpitalu psychiatrycznym, jak choćby stałego nadzoru personelu medycznego i codziennej obecności lekarza psychiatry. Zakład karny nie mógł odmówić przyjęcia skarżącej. Powinien był jednak natychmiast zawiadomić sąd, że nie może prawidłowo wykonać postanowienia o zastosowaniu tymczasowego aresztowania. Nie dysponował przecież oddziałem szpitalnym, w którym wedle tego postanowienia powinno być wykonywane tymczasowe aresztowanie. Zakład Karny kilkakrotnie informował sąd o zaistniałej sytuacji, ale nie dostał odpowiedzi. Jednostka karna zapewniała aresztowanej wzmożoną opiekę psychologa i monitorowała jej funkcjonowanie w warunkach izolacji. Sąd przedstawiał początkowo nieprzekonujące wyjaśnienia w tej sprawie. Twierdził, że jego sposób procedowania był właściwy. Dopiero w kolejnym piśmie poinformował Rzecznika, że przyczyną skierowania skarżącej do wykonywania tymczasowego aresztowania w zwykłym trybie była wydana w pierwszym areszcie śledczym, do którego ją przyjęto, opinia lekarzy psychiatrów o braku objawów jakiejkolwiek psychozy. Kobieta została doprowadzona do aresztu kilka miesięcy po wydaniu postanowienia o tymczasowym aresztowaniu. W tym czasie jej stan zdrowia bardzo się poprawił i nie było już potrzeby umieszczenia jej w zamkniętym szpitalu psychiatrycznym. Prezes sądu, odpowiadając więc na wystąpienie Rzecznika przyznał, że doszło do formalnych nieprawidłowości, ale nie wywoływały jednak dla niej negatywnych skutków. W czasie badania sprawy przez Rzecznika uchylono areszt wobec skarżącej. Cela więzienna Fot. Pixabay Poprzednie Dalej Agnieszka Jędrzejczyk2018-04-26 09:15:59Agnieszka Jędrzejczyk Data: 2021-09-10 19:53:54Operator: Agnieszka Jędrzejczyk
Aby udowodnić błąd lekarza należy przede wszystkim skupić się na zebraniu wszelkich dowodów. Kluczowa jest zwykle dokumentacja medyczna pacjenta, w której znajdują się wszystkie informacje na temat przebytego leczenia. W zależności od popełnionego błędu dowodem mogą być również m.in. zeznania bliskich czy rachunki i faktury
Jeśli doszło do zakażenia szpitalnego, to zgodnie z nową ustawą, nie musisz po odszkodowanie od razu iść do sądu - możesz zgłosić to w urzędzie wojewódzkim. Dzięki temu odszkodowanie za zakażenie szpitalne masz szansę uzyskać szybciej niż w sądzie, ale będzie ono mniejsze. Jeśli doszło do zakażenia szpitalnego, to zgodnie z nową ustawą, nie musisz po odszkodowanie od razu iść do sądu - możesz zgłosić to w urzędzie wojewódzkim. Dzięki temu odszkodowanie za zakażenie szpitalne masz szansę uzyskać szybciej niż w sądzie, ale będzie ono mniejsze. Odszkodowanie za zakażenie szpitalne, tak jak i za postawienie błędnej diagnozy, powikłania po zabiegu, uszkodzenie ciała, trwały uszczerbek na zdrowiu lub śmierć możesz uzyskać również na drodze pozasądowej. Ustawa, która weszła w życie w 2012 roku otwiera tę drogę, by skrócić czas oczekiwania na odszkodowanie. Odszkodowanie za zakażenie szpitalne: komisja orzekająca Sprawy rozpatrują powołane przez wojewodów 16-osobowe komisje, złożone z lekarzy i prawników. Taka komisja może szybciej odnieść się do sprawy, bo w przeciwieństwie do prokuratury, nie szuka winnych na drodze procesu. Zadaniem komisji jest jedynie stwierdzenie, czy pacjent faktycznie poniósł szkodę. Dlatego to rozwiązanie jest korzystne w sprawach, w których śledztwo trwałoby miesiącami, a i tak nie udałoby się dojść, kto i kiedy zawinił. Odszkodowanie za zakażenie szpitalne krok po kroku możesz się poskarżyć tylko na zdarzenia medyczne, które miały miejsce w szpitalu musisz zrezygnować z jednoczesnej walki o odszkodowanie przed sądem wniosek do komisji możesz złożyć w ciągu roku od dnia, w którym okazało się, że cię zakażono, ale nie później niż trzy lata od samego zakażenia za złożenie wniosku zapłacisz 200 zł na rachunek urzędu wojewódzkiego gdy komisja odrzuci twój wniosek, z własnej kieszeni pokryjesz koszty jej postępowania, przy czym sa one trudne do określenia z góry; orientacyjnie za jedno posiedzenie zapłacić możesz około 2 tysięcy złotych: opinia biegłego to koszt 300-450 zł; nieco ponad 400 zł dla każdego członka komisji za udział w posiedzeniu; Wysokość odszkodowania za zakażenie szpitalne To ty, jako poszkodowany proponujesz komisji kwotę odszkodowania; maksymalne kwoty odszkodowania określone zostały przez ministerstwo i przykładowo wynoszą one: za zakażenie lub uszkodzenie ciała do 100 tys. zł, za śmierć bliskiej osoby - do 300 tys. zł. Ostatecznie o tym, jak wysokie otrzymasz odszkodowanie, zadecyduje jednak nie komisja, ale firma ubezpieczeniowa, która ubezpiecza szpitala, w którym doszło do np. zakażenia. Swoją propozycję firma ubezpieczeniowa musi przedstawić w ciągu miesiąca od orzeczenia komisji w naszej sprawie. Jeśli uznasz, że proponowane odszkodowanie jest zbyt niskie, możemy z niego zrezygnować i jednak pójść do sądu.
Rekordowe odszkodowanie od szpitala dla sparaliżowanej pacjentki Po wyroku apelacyjnym poszkodowana pacjentka otrzymała łącznie z odsetkami ponad 800.000zł zadośćuczynienia, skapitalizowaną rentę w wysokości ponad 300.000zł oraz rentę na przyszłość w wysokości ponad 5.000zł.
Zanim przejdę do meritum odpowiedzi, pozwolę sobie przedstawić Państwu regulacje odnoszące się do sposobów przyjmowania do szpitala psychiatrycznego, co uczyni moją odpowiedź bardziej wyczerpującą. Tryb przyjmowania i umieszczania w szpitalu psychiatryczny reguluje ustawa z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego (Dz. U. z 1994 r. Nr 111, poz. 535 z późn. zm.). W zależności od okoliczności przyjęcie do szpitala psychiatrycznego odbywa się na podstawie zgody chorego, sądu opiekuńczego bądź też, jeżeli sytuacja tego wymaga, o zgodę taką zabiega się już w trakcie pobytu osoby w szpitalu. Stosownie do brzmienia art. 22 ust. 2 ustawy „przyjęcie do szpitala psychiatrycznego osoby chorej psychicznie lub osoby upośledzonej umysłowo niezdolnej do wyrażenia zgody lub stosunku do przyjęcia do szpitala psychiatrycznego i leczenia następuje po uzyskaniu zgody sądu opiekuńczego właściwego ze względu na miejsce zamieszkania tej osoby”. W przypadkach nagłych osoba ta może być przyjęta do szpitala psychiatrycznego bez wcześniejszego uzyskania zgody sądu opiekuńczego. W takim przypadku lekarz przyjmujący tę osobę ma obowiązek, o ile to możliwe, zasięgnięcia pisemnej opinii innego lekarza, w miarę możliwości psychiatry, albo pisemnej opinii psychologa. Kierownik szpitala psychiatrycznego natomiast zawiadamia niezwłocznie sąd opiekuńczy właściwy ze względu na siedzibę szpitala, w celu uzyskania zgody sądu na pobyt tej osoby w szpitalu. W zawiadomieniu kierownik szpitala psychiatrycznego wskazuje okoliczności uzasadniające przyjęcie. Jeżeli przyjęcie do szpitala dotyczy osoby małoletniej powyżej 16. roku życia lub osoby pełnoletniej całkowicie ubezwłasnowolnionej, zdolnej do wyrażenia zgody, jest wymagane również uzyskanie zgody tej osoby na przyjęcie. W przypadku natomiast sprzecznych oświadczeń w sprawie przyjęcia do szpitala psychiatrycznego tej osoby i jej przedstawiciela ustawowego (np. rodzica), zgodę na przyjęcie do szpitala wyraża sąd opiekuńczy właściwy ze względu na miejsce zamieszkania tej osoby. Przedstawiciel ustawowy osoby, która nie pozostaje pod władzą rodzicielską, wyraża zgodę na przyjęcie do szpitala za zgodą sądu opiekuńczego właściwego ze względu na miejsce zamieszkania tej osoby; w wypadkach nagłych nie jest konieczne uzyskanie zgody sądu opiekuńczego przed przyjściem do szpitala psychiatrycznego. Natomiast zgodnie z art. 23 ustawy „osoba chora psychicznie może być przyjęta do szpitala psychiatrycznego bez zgody tylko wtedy, gdy jej dotychczasowe zachowanie wskazuje na to, że z powodu tej choroby zagraża bezpośrednio własnemu życiu albo życiu lub zdrowiu innych osób”. „Osoba, której dotychczasowe zachowanie wskazuje na to, że z powodu zaburzeń psychicznych zagraża bezpośrednio swojemu życiu albo życiu lub zdrowiu innych osób, a zachodzą wątpliwości, czy jest ona chora psychicznie, może być przyjęta bez zgody do szpitala w celu wyjaśnienia tych wątpliwości”. Pobyt w szpitalu w takiej sytuacji nie może trwać dłużej niż 10 dni (art. 24 ustawy). Ponadto, zgodnie z art. 29 ustawy, „do szpitala psychiatrycznego może być również przyjęta, bez jej zgody osoba chora psychicznie: której dotychczasowe zachowanie wskazuje na to, że nieprzyjęcie do szpitala spowoduje znaczne pogorszenie stanu jej zdrowia psychicznego, bądź która jest niezdolna do samodzielnego zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych, a uzasadnione jest przewidywanie, że leczenie w szpitalu psychiatrycznym przyniesie poprawę jej stanu zdrowia. O potrzebie przyjęcia do szpitala psychiatrycznego osoby orzeka sąd opiekuńczy miejsca zamieszkania tej osoby – na wniosek jej małżonka, krewnych w linii prostej, rodzeństwa, jej przedstawiciela ustawowego lub osoby sprawującej nad nią faktyczną opiekę”. Do wniosku, o którym mowa wyżej, dołącza się świadectwo lekarza psychiatry szczegółowo uzasadniające potrzebę leczenia w szpitalu psychiatrycznym. W przypadku braku świadectwa lekarskiego lub gdy zostało ono wydane w okresie dłuższym niż 14 dni przed datą złożenia wniosku, sąd opiekuńczy zwraca wniosek. Sąd opiekuńczy rozpoznaje sprawę na podstawie zawiadomienia ze szpitala, na wniosek chorego lub jego przedstawiciela ustawowego, jego małżonka, krewnych w linii prostej, rodzeństwa bądź osoby sprawującej nad nią faktyczną opiekę albo z urzędu. Jeśli córkę przyjęto do szpitala psychiatrycznego bez jej zgody, a wyrazi ona zgodę na pobyt w tym szpitalu, sąd opiekuńczy po wysłuchaniu córki może umorzyć postępowanie wszczęte na skutek zawiadomienia lub wniosku. Jeżeli natomiast chodzi o postępowanie przed sądem opiekuńczym, to sąd taki orzeka po przeprowadzeniu rozprawy; rozprawa powinna się odbyć nie później niż w terminie 14 dni od dnia wpływu wniosku lub otrzymania zawiadomienia o pobycie osoby chorej w szpitalu, umieszczonej tam bez jej zgody. W przypadkach uzasadnionych interesem osoby, której postępowanie dotyczy bezpośrednio, sąd zarządza przeprowadzenie rozprawy w szpitalu (co, jak rozumiem z treści pytania, ma miejsce w przypadku córki). Zgodnie z art. 46 ustawy przed wydaniem postanowienia co do istoty sprawy sąd jest obowiązany uzyskać opinię jednego lub kilku lekarzy psychiatrów na temat zdrowia córki. Dlatego też biegli psychiatrzy w swej opinii powinni w szczególności wypowiedzieć się, czy stan zdrowia psychicznego córki uzasadnia potrzebę leczenia szpitalnego, względnie zaprzestania go. Natomiast ocena, czy ustalony przez biegłego stan faktyczny uzasadnia przyjęcie lub wypisanie córki ze szpitala psychiatrycznego, wchodzi w zakres stosowania prawa i należy do sądu. Jeśli Państwa córka chce podjąć leczenie ambulatoryjne, powinna zgłosić to w trakcie rozprawy, a sąd z pewnością weźmie jej zdanie pod uwagę. Sąd może natomiast ustanowić dla córki adwokata z urzędu, nawet bez złożenia wniosku, jeżeli córka ze względu na stan zdrowia psychicznego nie jest zdolna do złożenia wniosku, a sąd uzna udział adwokata w sprawie za potrzebny (art. 48 ustawy). Powyższy przepis umożliwia więc udział adwokata w sprawie. Trudno jest ocenić, jak przebiegać będzie postępowanie dotyczące umieszczenia córki w szpitalu psychiatrycznym. Głównym argumentem decydującym w sprawie będą badania lekarskie i to od nich zależeć będzie postanowienie sądu. Oczywiście zeznania Państwa jako rodziców i córki jako głównej zainteresowanej będą zapewne wzięte pod uwagę, jednak sąd przede wszystkim będzie się kierował opinią biegłych. Sąd może powołać do oceny stanu zdrowia córki własnego biegłego i trudno przewidzieć, jaka będzie jego ocena. Ze względu na to, że trudno przewidzieć opinię biegłego i przebieg postępowania, decyzja o skorzystaniu z pomocy adwokata zależy tylko od Państwa oceny, czy pomoc adwokata jest córce potrzebna, aby skutecznie uzyskać zgodę na wypis ze szpitala i zgodę na podjecie leczenia ambulatoryjnego. W postępowaniu przed sądem opiekuńczym w sprawach określonych w niniejszej ustawie stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu postępowania cywilnego o postępowaniu nieprocesowym. Zgodnie z art. 510 Kodeksu postępowania cywilnego „zainteresowanym w sprawie jest każdy, czyich praw dotyczy wynik postępowania. Może on wziąć udział w każdym stanie sprawy aż do zakończenia postępowania w drugiej instancji. Jeżeli weźmie udział, staje się uczestnikiem. Na odmowę dopuszczenia do wzięcia udziału w sprawie przysługuje zażalenie”. Natomiast na podstawie art. 515 „sąd może, stosownie do okoliczności, przesłuchać świadków i biegłych bez przyrzeczenia oraz w nieobecności uczestników, może również zażądać od osób, które nie są uczestnikami, złożenia wyjaśnień na piśmie”. Zgodnie z powyższym Państwo jako rodzice możecie wziąć udział w rozprawie i zeznawać. Będzie więc sposobność, aby przedstawić swoje propozycje dotyczące dalszego leczenia córki. Orzeczenia sądu w postępowaniu nieprocesowym zapadają w formie postanowień. Natomiast, jeżeli mimo wszystko sąd opiekuńczy zdecyduje o umieszczeniu córki w szpitalu psychiatrycznym, to istnieją następujące metody działania: Od postanowienia sądu opiekuńczego w sprawie zgody na przyjęcie do szpitala psychiatrycznego przysługuje apelacja, tak więc istnieje możliwość odwołania się od niekorzystnego postanowienia sądu. Natomiast zgodnie z art. 36 ustawy córka, który przebywa w szpitalu bez swojej zgody lub też Państwo jako rodzice – możecie „żądać wypisania syna ze szpitala psychiatrycznego nie wcześniej niż po upływie 30 dni od uprawomocnienia się postanowienia sądu opiekuńczego w przedmiocie przyjęcia do szpitala lub dalszego leczenia syna bez jego zgody w tym szpitalu. Żądanie takie może być zgłoszone w dowolnej formie; odnotowuje się je w dokumentacji medycznej. W razie odmowy wypisania, możecie wystąpić Państwo do sądu opiekuńczego, w którego okręgu znajduje się ten szpital, o nakazanie wypisania. Wniosek składa się w terminie 7 dni od powiadomienia o odmowie wypisania oraz o terminie i sposobie złożenia wniosku”. Ponadto, zgodnie z postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia r. (sygn. akt I CKN 571/97 OSNC 1998/10/170), orzeczenie sądu o potrzebie przyjęcia osoby chorej psychicznie do szpitala psychiatrycznego (art. 29 ust. 1 ustawy o ochronie zdrowia psychicznego) nie oznacza, że osoba taka może być umieszczona w szpitalu bezterminowo. Okres pobytu tej osoby w szpitalu zależy od ustania przyczyny wydania przez sąd orzeczenia o jej przyjęciu (art. 35 ust. 1 i art. 36 powołanej ustawy: „o wypisaniu ze szpitala psychiatrycznego osoby przebywającej w tym szpitalu bez jej zgody postanawia ordynator (lekarz kierujący oddziałem), jeżeli uzna, że ustały przewidziane w niniejszej ustawie przyczyny przyjęcia i pobytu tej osoby w szpitalu psychiatrycznym bez jej zgody. Osoba ta może za swoją później wyrażoną zgodą pozostać w szpitalu psychiatrycznym, jeżeli w ocenie lekarza jej dalszy pobyt w tym szpitalu jest celowy. O wypisaniu ze szpitala kierownik szpitala psychiatrycznego zawiadamia sąd opiekuńczy”.). Odnosząc się do treści pytania, chcę także Państwa poinformować o odpowiedzialności za podawanie nieprawdziwych informacji. Otóż zgodnie z art. 53 ustawy o zdrowiu psychicznym „kto podaje lekarzowi lub organowi właściwemu do wykonywania niniejszej ustawy (np. sądowi) informacje o występujących u innej osoby objawach zaburzeń psychicznych, wiedząc, że te informacje są nieprawdziwe, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku”. Jeśli masz podobny problem prawny, zadaj pytanie naszemu prawnikowi (przygotowujemy też pisma) w formularzu poniżej ▼▼▼ Zapytaj prawnika - porady prawne online .
Sa0mBNm. yemc6vl788.pages.dev/291yemc6vl788.pages.dev/234yemc6vl788.pages.dev/268yemc6vl788.pages.dev/247yemc6vl788.pages.dev/22yemc6vl788.pages.dev/185yemc6vl788.pages.dev/271yemc6vl788.pages.dev/371yemc6vl788.pages.dev/333
odszkodowanie od szpitala psychiatrycznego
