سوف تحصل على أكثر من 210 فيديو بجودة عالية تضم ثلاث دورات متوالية وهي دورة الالكترونيات العملية ودورة الالكترونيات الرقمية ودورة التصميم الالكتروني المحترفيمكنك مشاهدتها في أي وقت على جهاز واحدبعد الشراء سوف تحصل على رابط الفيديوهات مباشرةيمكنك الاطلاع على تفاصيل كل واحدة من خلال الروابط التالية

O morzach napisano wiele, zarówno w dziedzinie naukowej, jak i poetyckiej. Jednak ze względu na jego ogrom wciąż pozostaje wiele tajemnic. Przyczyniło się to do tego, że wiersze o morzu obfitują w literaturę. Wiersze o morzu. Poniżej znajduje się wybór wierszy o morzu pięciu znanych poetów. Pamiętam morze - Pablo Neruda

The wiersze o morzu są hołdem dla wielkich ciał słonej wody, które pokrywają większość planety. Wiele napisano o morzach, zarówno w dziedzinie naukowej, jak i poetyckiej. Jednak ze względu na swój ogrom pozostaje wiele tajemnic. Przyczyniło się to do tego, że wiersze o morzu obfitują w literaturę. Wiersze na morzuPoniżej znajduje się wybór wierszy o morzu pięciu uznanych poetów. Pamiętam morze - Pablo NerudaChilijczyk, w tym czasie poszedłeś do morza?Idź w moje imię, zwilż ręce i podnieś jea ja z innych krajów uwielbiam te krople które spadają z nieskończonej wody na twojej żyłem całe moje wybrzeże,grube Morze Północne, páramos, ażburzliwy ciężar piany na morze, pęknięte i kolejowe wybrzeżaCoquimbo, wody Altaneras Tralca,samotne fale Południa, które mnie noc w Puerto Montt lub na wyspach,po powrocie na plażę łódź, która czeka,a nasze stopy zostawiły ogień na swoich torach,tajemnicze płomienie fosforyzującego ślad był śladem gwiazdami w morzu trzęsła się łódź gałąź ognia morskiego, świetlików,niezliczona fala oczu, które się obudziłyraz i wrócili spać w swojej - (Excerpt, Federico García Lorca)Morze jestLucyfer nieboza chęć bycia morze potępionedo wiecznego ruchu,wcześniejwciąż na niebie!Ale o twojej goryczyodkupił cię czystą Wenus,i pozostań swoją głębiądziewica i smutki są piękne,morze wspaniałych dziś zamiast gwiazdmasz zielone się cierpienia,potężny chodził dla ciebie,ale tak samo Pan. Z widokiem na morze - (Octavio Paz)Fala nie ma kształtu? W jednej chwili jest wyrzeźbiony w innym rozpada się w którym wyłania się, okrągły. Jego ruch jest jego formą. Fale są usuwane Nogi, tył, tył? ale fale wracają Piersi, usta, pianki?. Morze umiera z pragnienia. Wije się bez nikogo, w jego łóżku ze skał. Umiera z pragnienia Sea - (Jorge Luis Borges)Przed snem (lub terrorem) splata się mitologie i kosmogonie, przed upływem czasu, morze, zawsze morze, było już i jest morze? Kto jest taki gwałtowny i starożytna istota, która gryzie filary ziemi i jest jednym i wieloma morzami i otchłań, jasność, przypadek i wiatr?Ktokolwiek na niego patrzy, widzi to po raz pierwszy, zawsze Z zaskoczeniem to wszystko podstawowy urlop, pięknyWieczory, księżyc, ogień ogniska. Kim jest morze, kim jestem? Poznam dzień dalej dzieje się z - (Fragment, Mario Benedetti)Qual è l'incarnato dell'onda?Valerio MagrelliCo ostatecznie jest morzem?Dlaczego uwieść? Po co kusić?zazwyczaj atakują nas jak dogmati zmusza nas do bycia brzegiempływanie to sposób na przytulenie gopytać ponownie o objawieniaale uderzenia wody nie są magicznesą ciemne fale, które zagłuszają śmiałośći mgły, które mylą wszystkomorze jest sojuszem lub sarkofagiemnieskończoności przynosi nieczytelne wiadomościi zignorowałem zdjęcia otchłaniczasami przekazuje zakłócenianapięta i elementarna melancholiamorze nie wstydzi się rozbitkówcałkowicie pozbawiony sumieniaa jednak przyciąga kuszącym płomieniemlizać tereny samobójstwai opowiadaj historie o mrocznych końcachReferencjeNeruda, P. (2004). Ogólna piosenka Santiago de Chile: Pehuén Lorca, F. (1991). Księga wierszy. València: NoBooks O. (1979). Wiersze (1935-1975). Barcelona: Seix Barral. Borges, (2000). Nowa antologia osobista Mexico Siglo M. (2015). Jako ekwipunek. Madryt: Penguin Random House Editorial Group.

O miłość to dwa podstawowe tematy poezji i inspirowane wspaniałymi wierszami, czterema pieśniami ze świata, długimi czasami sekularyzmu. Conheça, poniżej, do naszego wyboru wierszy romantycznych, które podbiją serca dwojga czytelników i zasługują na udostępnienie: 1. Carrego seu Coração Comigo, E. I. Cummings Carrego seu coração ze mnąEu o carrego no meu coraçãonigdy mnie tu nie maGdzie chcesz iść?Czego chcesz, z czym się zmagasz?Eu faço przez vocênie boję się swojego losuJesteś moim przeznaczeniem, minha doçuraEu no quero o mundo por mais belo que sejaPonieważ jesteś moim światem, prawdziwa minha. Eis o wielkim segredo, o którym nikt nie jest u nasady korzeniaO kiełku do kiełkowania e o céu do céudrzewa chamada vidaTo rośnie bardziej niż dusza może czekaćTwój umysł może się ukryćTo cud, który trzymamGdy patrzysz z daleka. Eu carrego seu coração comigoEu o carrego nie meu coração. Edward Estlin Cummings (1894 - 1962) był znanym północnoamerykańskim poetą i dramatopisarzem, uznanym za jednego z dwóch najbardziej wpływowych autorów XX wieku. Wydany w 1952 roku koniec ten stał się jednym z dwóch najsłynniejszych wierszy miłosnych wszech czasów, szeroko reprodukowanym w kulturze popularnej. Chodzi o deklarację ponadczasowej miłości, w której eu-liryczny express w mistrzowski sposób, który wszyscy poczujecie. Kiedy kogoś kochamy, ta osoba wydaje się być obecny we wszystkich momentach, na każdy najmniejszy gest, jaki wykonujemy. Confira do oryginalnej wersji, w języku angielskim, zadeklarowanej przez własne włosy poety: Cummings - Noszę Twoje serce ze sobą (Noszę je w moim sercu) 2. Sonet Całkowitej Miłości, Winicjusz de Moraes Tak bardzo cię kocham, kochanie… nie śpiewajO ludzkie serce z większą ilością prawdy...Kocham Cię jako przyjaciela i kochankaNuma zawsze różne rzeczywistości Kocham cię, kocham cię, o spokojnej miłości,E Kocham cię alem, present na Cię enfim z wielką swobodąWewnątrz daje wieczność i każdą chwilę. Po prostu kocham cię jak robakaOf um love sem mistério e sem virtudeJako stałe i trwałe życzenie. bardzo cię kocham i amiúde,Co za dzień na świecie nagleHei de morrer de amor tak bardzo, jak tylko mogłem. Vinicius de Moraes (1913 - 1980) był pisarzem i muzykiem z Bossa Nova, czule nazywanym "Poetinha". Kompozycje Lembrado pelas suas skupione na sentymentach, czy autor napisał jakieś dwa piękniejsze wiersze miłosne z naszej literatury. Wśród nich wyróżnia się prezentowany tu sonet, który ukazał się w 1951 roku. Nele, znaleźliśmy um mały facet całkowicie pobity, który jest dostarczany bezwzględnie. Nas strofy, próbuje zmylić lub nieprzychylnie: wyjaśnić różne wymiary swojej miłości. Escute lub wiersz głosem Winicjusza: Sonet całkowitej miłości - Vinicius de Moraes Zaufaj także nossa Pełna analiza Soneto do Amor Total. 3. Fanatyzm, Florbela Espanca Minh'alma z sonhar-te olhos i jestem ślepy na to, że cię nie jest suchy powód mojego życiaPois, że wszyscy jesteście minha życia! Żadnego starego nic nie zakłada szaleństwa ...Passo no mundo, meu amor, a lerNie mist'rioso livro do teu serDo tej samej historii tyle razy jest lida... "Twój świat jest kruchy, twój świat to passa..."Kiedy mówisz mi, że wszystko w porządkuDuma boskie usta fala em mim! E, olhos postos em ti, mówię o śladach:„Ach! możemy latać światami, umierać gwiazdy,Że jesteś jak Deus: princípio e fim... ” Florbela Espanca (1894 - 1930) była portugalską poetką i dziennikarką, która stała się jedną z najbardziej znanych autorek w swoim kraju. Jego poezja to znane włosy, miłosne wersety, intymne tomy i wyrażające lub kobiece pożądanie. Opublikowane w pracy Soror saudade (1923), czyli spektakle wierszy devoção de um eu-lrico rendered do miłości, który poświęcił mu swoje życie. Więc co ma znaczenie, to ukochana osoba, która zaczyna być traktowana jak rodzaj deus. Conheça lub wiersz z muzyką Fagnera: Fanatyzm - Fagner - Florbela 4. Sonnet XI, Pablo Neruda czuję zapach twoich ust, twojego głosu, twoich włosów,e pelas ruas vou sem care-me, calado,nie podtrzymuje mnie ani pão, aurora wytrąca mnie z równowagi,Nie ma dnia szukam płynu z herbaty. Ten faminto de teu riso resvalado,twojego mãos cor z wściekłego celeiro,tenho fome da pale pedra de tuas unhas,Chcę zjeść twoją skórę jak nietkniętą amendoa. Chcę zjeść lub przypalić korzeń Twojej urody,lub suwerenny nos aroganckiej twarzy,Chcę jeść w ulotnym cieniu Twoich rzęs e faminto venho e vou wąchanie czy zmierzchszukam ciebie, szukam twojego płonącego sercajak puma na solidão de Quitratué. Pablo Neruda (1904 - 1973), chilijski poeta, który w 1971 roku zdobył Literacką Nagrodę Nobla, został uwieczniony przez paixão, który umieścił na nas swoje wiersze. Lub wiersz, który został opublikowany w Sto sonetów miłości (1959) opuszczenieSaudade i AngOstia od kogoś, kto stracił osobę, która kocha. Jak wiem, reszta świata nie ma większego znaczenia, czy mało tematu zwraca uwagę na każdy szczegół i wciąż jej szuka, trawiona przez melancholię i rozczochrane włosy. Znajdź oryginalną wersję wiersza w języku hiszpańskim: Sonnet XI - Pablo Neruda (głos: Julio Hernández). Zaufaj nam też piękne wiersze miłosne Pablo Neruda. 5. De Longe te Hei-de Amar, Cecília Meireles Od longe hei do kochania cię- daj spokojną odległośćim czym lub miłością jest saudadee lub pragnienie, stałość. Czy boskie miejsce?onde o bem da egzystencjabyć wiecznościąWydaje się, że jest nieobecny. Co musisz wyjaśnićo moment e a fragrânciada Rosa, który przekonujesem nenhuma arogância? E, nie znalazłem morza,do Estreli, sem violência,spełnij swoją prawdę,alheia à przezroczystość. Cecília Meireles (1901 - 1964), brazylijska pisarka, artystka i pedagog, wyróżniała się głównie na polu poezji. Skład Na opublikowany w Canções (1956), czyli miłość powstaje jako coś singelo i jednocześnie większe niż lub na odległość. Nasze wersety lub sentymenty są opisane jako coś tak naturalnego i czystego Jak bardzo róża, która prawie nie istnieje i czaruje jak jej perfumy, muszę być arogancka. Nadaje ten sam kształt, ta eu-liryczna miłość nieskomplikowana, jak gwiazda-morze żyje między falami, bo to jest to lub jego miejsce. 6. Ora direis ouvir estrelas, Olavo Bilac „Ora (będziesz) ouvir gwiazdy! CertoPerdeste czy senso!” E eu ty direi, nie tak bardzo,Że dla ouvi-las często się obudziłemI otwieram Janela, blada ze strachu... I rozmawiamy całą noc, enquantoDo Via Láctea, jak otwarta blada,Cintila. E, ao vir do sol, saludoso e em pranto,Inda tak staram się mieć włosy pustyni. Powiesz agorze: „Tresloucado przyjacielu!Co ty mówisz o jedzeniu ich? Jaki sensBoisz się, co powiedzieć, kiedy jestem z tobą?” E eu vos direi: „Amai ich zrozumieć!Pois so quem ama pode ter ouvidoPotrafi ouvir i rozumieć gwiazdy ”. Olavo Bilac (1865 - 1918) był brazylijskim poetą i dziennikarzem, który zintegrował parnasizm i napisał jedne z najbardziej romantycznych słów w naszej literaturze. Żaden wiersz popularnie znany jako „Via Láctea”, ani mały facet nie przyznaje, że mówi jak gwiazdy, tak jak inni ludzie nie udowadniają. Wbrew opiniom alheias lub eu-lrico wyjaśnia lub segredo, że to pochodzenie prodígio: to kochanie kogoś. Esse sentyment staje się magicznym tudo e, tylko po to, by istnieć, zaklinać w swoim życiu nowe możliwości. Escute lub deklamowany wiersz: Olavo Bilac – Ora direis ouvir estrelas Powierz również analiza wiersza Ora direis ouvir estrelas (Via Láctea) Olavo Bilaca. 7. Wiersz, Mário Cesariny Jesteś ze mną, tak jak ja, nie jestem berçojak drzewo nad jego skorupąjak lub statek nie znalazł morza? Mário Cesariny (1923 - 2006) był słynnym portugalskim poetą i malarzem, uważanym za jedno z dwóch największych nazwisk surrealizmu, a nie jego kraju. Tłumaczenie emoções universais w sposób zawsze oryginalny i kreatywny, em Kara śmierci (1957) powstaje um dwa seus mais piękne wiersze miłosne. Tylko trzy wersety, albo autor ci nie uwierzy poczucie komfortu i przynależności która powstaje między dwoma zatłoczonymi. Nagle, jak zaczynasz robić part um do outro, twoje historie się przeplatają, jak się partilhassem albo przeszłość albo przyszłość. 8. Przekroczyć z tobą lub pustynię świata, Sophia de Mello Breyner Aby przejść z tobą albo opuścić światRazem stawić czoła albo przerażenie daje śmierćAby zobaczyć prawdę do stracenia lub w połowieZ boku dwa teus passos caminhei Dla ciebie deixei meu królestwo meu segredoMinha szybko noite meu silêncioMinha pérola runda e seu orienteMeu espelho minha vida minha imagemI porzucić rajskie ogrody Ca fora à luz sem veu do ciężkiego dniaSem os espelhos widziałem, że był nuaW roku otwartym było to chamava tempo By isso swoimi gestami mnie ubrałeśI nauczyłem się żyć pełną parą Sophia de Mello Breyner Andresen (1919 - 2004), pierwsza kobieta, która wygrała lub Prêmio Camões, była ważną portugalską pisarką, bazującą głównie na utworach poetyckich i opowiadaniach. Olśniewająca kompozycja została opublikowana w Livro Sześć (1962) i pojawia się lub kocha związek jako wspaniała i trudna przygoda. W obliczu surowej rzeczywistości i wielu problemów, ten mały facet jest zmuszony porzucić swoje złudzenia przeszłości i walczyć o to, by stać się ukochaną osobą. Aby przejść z tobą lub na pustynię... | Wiersz Sophii de Mello Breyner z narracją Mundo Dos Poemasa 9. Nocni stróże, Mario Quintana Ci, którzy spotykają się z miłością, nie tylko się kochają, ale dają corda religii świata. Znany jako "prosty coisas poeta", Mario Quintana (1906 - 1994) był brazylijskim pisarzem, który potrafił przekazywać wspaniałe wiadomości za pomocą niewielu słów. Um przykład disso é Preguiça jako metoda pracy (1987), prace nad czy autorem reuniu wiele krótkich i pełnych mądrości kompozycji. W „Strażach nocnych” jesteś postrzegany jako motor świata. Poprzez romantyczną perspektywę lub sentyment i umieszczony w centrum akcji, jak czyli utrzymanie ludzkości, tutaj mam konferencję forças. 10. Kochankowie Sem Dinheiro, Eugénio de Andrade Tinham lub rosto aberto a quem pożyczki i mitosyZimne nie jardins onde do lua passeavaode mnie do wodye um anjo de pedra przez jak wszyscy ludzieczy cud każdego dniazsuwające się owłosione włosy;e olhos de oirogdzie ardiam?Jesteście największymi hoduje siedzibę jak robaki,ciszado dwóch poważnych na każdy gest niż faziamurodził się passaro z dwoma poważnymi palcamii oślepiony penetruje nas w przestrzenie. Eugénio de Andrade (1923 - 2005) był portugalskim poetą i tłumaczem, którego wiersze zapadają w pamięć za wrażliwość i odniesienia do natury i kultury popularnej. Na kompozycję apresentada acima, opublikowaną w dziele z 1950 roku pod tą samą nazwą, odkrywamy codziennie dom z warunkami finansowymi. Embora wydaje się odczuwać ulgę i przechodzi przez wielkie trudności, takie jak zimno i fome, oni pozostań zjednoczony i pełen nadziei. Assim, poprzez wyidealizowaną wizję lub moc miłości, jest przedstawiany jako coś, co jest w stanie przezwyciężyć wszelkie wyrafinowanie. Wy Sem Dinheiro Kochankowie | Wiersz Eugénio de Andrade com narração de Mundo Dos Poemas 11. Canção do Amor Sereno, Lya Luft Vem sem receio: eu te receboAs um dom dos deuses do desertoTo zadekretuje minha trégua i pozwoliTo lub mel de teus olhos najechało mnie. chcę bym cię kochał za darmoNiech moje palce cię nie podniecająMas contornem teu rzadki profilJak usta dotykają świętego anioła. chcę, żeby to była moja miłośćE conforto, port początkowy dla fundaçãoCzyń swoje królestwo w tym cieniuPłaszcz Seja i Ilha. chcę, żeby było lekkoJak tańczyć numa praia uma menina. Lya Luft (1938) jest brazylijską pisarką, naukowcem i tłumaczką, która opublikowała w swojej pracy „Canção do Amor Sereno”. Sekretny wygląd (1997). Nasze wersety, czy też eu-liryczne, są skierowane do lub do bycia kochanymi, tak jak są lub są zaproszone do ficar more perto i rozładowania jego lęków. Em meio przysięgasz na miłość, oświadcza, że ​​jak intencje są jak melhores: chcieć przynieść czy inny, wyśledzić lekkość i wolność dla swojego życia. 12. Amor e seu Tempo, Carlos Drummond de Andrade Dojrzała miłość i przywilejWyciągnięty w moim małym łóżeczkuTo staje się dłuższe i bardziej relvosa,Rozpylanie w każdym porach lub céu do corpo. É isto, miłość: o ganho nie planowana,O nagrodzie podziemna i Coruscante,Szyfrowany odczyt błyskawicy,Że, odszyfrowane, nic innego nie istnieje Wart ceny ziemi,Salwa lub minuta Ouro no relógioMaleńki, wibrujący, a nie zmierzch. Miłość jest tym, czego się uczysz, nie ogranicza,Musisz zarchiwizować całą naukęRanny, Ouvida. Miłość przychodzi późno. Carlos Drummond de Andrade (1902 - 1987), jeden z dwóch największych poetów brazylijskich w każdym wieku, skomponował bardzo znane wiersze o związkach między ludźmi i ich emocjami. Żaden wiersz nie opublikował em Jak zanieczyszczenia robią Branco (1973) lub mały podmiot przedstawia swoją wizję tego, co naprawdę jest miłością. Ao contrarário da paixão intensywny, który objawia się w młodości, lub prawdziwy sentyment miłosny pojawi się dopiero później, kiedy się boimy doświadczenie i mądrość, aby nim żyć. Drummond Amor e seu tempo Zaufaj nam też wiersze miłosne Carlosa Drummonda de Andrade. 13. Um Adeus Português, Alexandre O'Neill Nasza krzywa jest taka terna i lancinanteCo to będzie, że zniknął?mówię-ty adeusjesteś jak nastolatekpotknięcie o czułośćdla Ciebie. Alexandre O'Neill (1924 - 1986) był portugalskim poetą i publicystą należącym do ruchu surrealistycznego. W wierszach autora znajduje się kilka odniesień do społeczno-politycznego kontekstu daty. Wydany w 1958 roku „Adeus Português” to jeszcze dwa znane wiersze, z których wybieramy tylko ostatni odcinek. Kompozycja została zainspirowana epizodem z jego biografii, w którym poznał francuską pisarkę Norę Mitrani. Dois żyje ulotną historią miłosną, ale autorytarny rząd nie pozwolił mu opuścić kraju ze swoim towarzyszem. Ty wersety reprezentują mamę pożegnanie dwunastu i pobity Między dwojgiem ludzi, którzy nie chcą się rozstać. Um Adeus Português, Alexandre O'Neill 14. Nie chcę cię Rupi Kaur nie chcę, żebyśdla preencher minhas częściVaziaschcę być pełna sozinhachcę być kompletnyktóre mogłyby oświetlić miastojest tutajchcę cię zobaczyćbo robimy razemwe wszystkim gasimy ogień Rupi Kaur (1992) to współczesna feministyczna poetka i artystka urodzona w Panjabe w Indiach. Nie jestem twoim pierwszym światłem Leite i Mel (2014) autorka opublikowała kilka krótkich wierszy o związkach miłosnych, zastanawiając się nad sposobami życia i ich przezwyciężania. Na composição lub eu-lrico jest skierowane do lub do bycia kochanym, co jasno pokazuje, że Nie szuka więzów zależności, nie oczekuj, że będzie to „Twój cel”. Wręcz przeciwnie, szuka spotkania dusz, które żyją w pełni i wzajemnie się wzmacniają. 15. O Amor é uma Companhia, Alberto Caeiro (Fernando Pessoa) O miłość to não sei chodząc tylko włosami drogami,Ponieważ nie mogę chodzić visível pomyślała twarz-ja chodzę bardziej przygnębionaI zobaczyć mniej, a jednocześnie będę mógł wszystko przy braku tego samego, co jest ze zarówno to, czego nie wiem, jak i to, czego jest stary, wyobrażam sobie, że jest silny jak wysokie jest bardzo stary, nie wiem, czy czuję, że jestem eu sou qualquer força, który mnie do rzeczywistości olha dla mnie jako um girassol com twarz no meio. Alberto Caeiro był dwoma heteronomicznymi dyrektorami Fernando Pessoa (1888 - 1935) lub gatunku literackiego, który jest uznawany za największego portugalskiego autora wszechczasów. Uważany za mistrza dwóch innych heteronimosów, Caeiro zwyczajowo pieczętuje swoje wersety nas maravilhas da natureza, Prezentowany tu odcinek i fragment słynnego dzieła Miłujący Pasterzu. Tutaj, lub mały temat, to domownik, który chodzi w sielankowym cenario, bardziej pąkle niż Wszystko jest inne. Agora, która się wyłączyła, ukochana wydaje się być wszędzie obecna. Zaufaj nam też wiersze miłosne Fernando Pessoa. 16. Variação na Palavra Dormir, Margaret Atwood Chciałabym zaobserwować-cie enquanto dormes,coś, co może nigdy się nie cię obserwować,enquanto dormes. Gostariaspać z tobą, penetrowaćem teu sono enquanto do jego miękkiej i ciemnej faliprzesuń się po minha cabeça Przejdę z tobą przez to światłoi pofałdowany las niebiesko-zielonych liścijak seu słońce podskoczyło i trzy luasRuszam do jaskini, do której musisz zejść,até o pior de teus medos Gostaria na herbatę lub bukiet praty,mały biały kwiat, wyjątkowysłowo, które cię ochronida afflição nie unosić siędo teu sonho, da affliçãonie unosić się. Chciałbym Cię śledzić followinnym razem pela longascadaria e konwerter-menie ma łodzi, która przyniosłaby cię z voltabądź ostrożny, uma chamaw bardziej łukowatych duasAté onde repousa lub teu corpoobok mnie, a nie do którego wchodzisztak łatwo jak dużo oddychasz chciałbym być lub byćktóry zamieszkuje cię przez chwilęledwo. Chciałbym się tak baće tao konieczne. Margaret Atwood (1939) to urodzona w Kanadzie pisarka, znana na całym świecie z poważnych romansów. Contudo, autor również pisze wiersze, wśród was wyróżnia się quais „Variação sobre a Palavra Dormir”, z 1980 roku. Podobnie, nigdy nie wspominaj słowa „miłość”, wersety jakoś to pokazują manifest odżywia paixão platônica Sonha zgodziła się być obecna dla innej osoby. O pragnienie bliskości jest tak wielkie, że o eu-lrico chega chcieć wtargnąć w marzenia ukochanej osoby, być lub dla nas seus lungs. Znajdź oryginalną wersję wiersza w języku angielskim: Wariacje na temat słowa sen ~ Margaret Atwood | Potężna poezja życia 17. Sekretny ocean, Ledo Ivo Kiedy cię kochamobedeço às liczba przewodniczyznaleźliśmy na Treva. Chodź i skręćjak wasze dni są jak noitesjak estações e jak marésdo wody i do terra. Miłość, oddechCzy nosso tajemnica oceanu. Lêdo Ivo (1924 - 2012) był brazylijskim pisarzem i dziennikarzem, autorem utworów poetyckich, opowiadań, kronik i romansów. Wysłano em Zmierzch cywilny (1990), to dwa niezliczone wiersze miłosne, które integrują jego teksty. Wersety nas, czyli mały podmiot oświadcza, że ​​tu siedzę to lub twoje przeznaczenie, został wydany przez gwiazdy. Również ruchy dwojga kochanków są porównywane do czegoś, co jest wieczne i naturalne quantoas maré lub jako estações do ano. 18. Miłość jak Casa, Manuel António Pina Wracam do wędrówki ao teuUśmiecham się, kiedy wracałem do domu. Faço de conta queNic nie jem. Rozproszony percorrolub rodzinna ścieżka daje saudade,małe rzeczy, włączęPewnego popołudnia, bez kawy, światło. WłóczęgaKocham Cię i jednocześnie depresję,moja miłości, a jednocześnie jest to faço coisas, którego nie pożeram,wracam, by wędrować do twojego domu,Kupuję livro, nie wchodzękocham jak w domu. Manuel António Pina (1943 - 2012) był dziennikarzem i portugalskim poetą, który wygrał Prêmio Camões w 2011 roku. Opublikowane w 1974 wersety opowiadają o cichej miłości, harmonii harmonii i komfortu. Neles, poprzez drobne szczegóły życia codziennego, lub związek i w porównaniu do Olar rób mały temat lub miejsce, gdzie znajdziesz spokój. Skorzystaj z okazji, aby przeczytać również: Największe wiersze miłosne literatury brazylijskiej Największe wiersze miłosne wszechczasów Wiersze miłosne Winicjusza de Moraes

Wiersze średniowiecza, to podgatunek narracyjny, skomponowany wierszem i językiem romantycznym, który rozwinął się w VII i XI wieku, ma romantyczny, sentymentalny charakter, który kwitnie w średniowiecznej Europie. W jego homeryckich narracjach opowiadano o wyczynach, które były skierowane do konkretnego bohatera lub do

materiały prasowe Jeżeli na dźwięk tytułu „100 wierszy polskich stosownej długości” przychodzi Państwu na myśl kolejny przegląd nieśmiertelnych hitów od Kochanowskiego do Szymborskiej, spotka Państwa niemałe zaskoczenie. Wbrew takim podejrzeniom chodzi o wybór tekstów poetów współczesnych. Jakim cudem udało się złożyć z nich tak pokaźną antologię i to bez królujących na księgarnianych półkach Zagajewskiego czy Hartwig, o zmarłych Szymborskiej, Herbercie i Miłoszu nie wspominając? Bywalec tak zwanych sieciówek może przeżyć szok: życie poetyckie w Polsce istnieje. Co więcej oprócz wciąż mało znanych twórców średniego pokolenia stale pojawiają się nowe, interesujące nazwiska młodych. Dodajmy, że w zbiorze wydanym przez Biuro Literackie znaleźli się tylko autorzy związani z jego środowiskiem, co oczywiście zawęża spektrum, tym samym jednak dowodzi, jak wiele w poezji polskiej dzieje się ogólnie. Można byłoby pytać o przyczyny braku zainteresowania tym, co mają do powiedzenia aktualnie działający poeci, ale bawienie się w diagnozy przypominałoby tu raczej przeciąganie liny. Czy nie sprzedaje się poezji, bo nikt nie przeczyta, czy nikt nie czyta, bo, choćby się chciało, największe księgarnie nie zapewniają dostępu do nowości? Nie tylko o nowości zresztą chodzi, lecz o dorobek licznych żyjących i piszących poetów, którzy wydają książki, są tłumaczeni na języki obce i sami tłumaczą, mają spotkania autorskie w Polsce i zagranicą, dostają nagrody, a przede wszystkim dyskutują ze sobą, tworzą fronty, spierają się o wartość swojej sztuki. Nie da się nie zauważyć, że dysproporcja pomiędzy ofertami prozy i poezji (w ogóle, nie tylko polskiej i współczesnej) w przeciętnej księgarni jest kosmiczna. Tłumaczenie, że ta druga to dyscyplina bardziej hermetyczna, wymagająca większych kompetencji czytelniczych, dziwi. Po pierwsze, istnieje nieprzystępna (ambitna) proza, po drugie – prostsza (popularna) poezja. Mimo to twórczość prozatorska wypełnia regały księgarń od podłogi po sufit, a poezję w dawkach homeopatycznych miesza się z aforyzmami, kalendarzami i humorem z zeszytów szkolnych. Mój artykuł nie ma być jednak potokiem żalu, wręcz przeciwnie – wyrazem wiary, że „100 wierszy polskich …” przyczyni się do zmiany sytuacji. Widać, że wybór dokonany przez Artura Bursztę jest przemyślany. Nie wiem, jakie było naczelne kryterium, czy chodziło o wiersze w jego opinii najważniejsze, czy o te, z którymi po prostu czuje się najbardziej związany. Tak czy owak sposób podania całości jest niezwykle interesujący i stanowi dowód różnorodności głosów polskiej poezji. Kiedy mówię o „interesującym sposobie podania”, mam na myśli między innymi to, że wiersza nie poprzedza nazwisko autora. Czytelnik musi sprawdzić je dopiero w spisie treści, co może ze względów technicznych bywa uciążliwe, ale zabieg trzeba uznać za udany. Oddaje się w ten sposób głos samej poezji, bez dbania o to, czy twórca jest znany czy nieznany, czy to kobieta czy mężczyzna, czy debiutant czy weteran. Bohaterami książki są same utwory, a nie ich autorzy, choć przecież wszystko obliczone jest na to, żeby zachwyt nad tekstem sprowokował dalsze poszukiwania. Nie wiem właściwie, jak miałbym powiedzieć cokolwiek sensownego o setce wierszy różnych poetów. Cieszy jednak, że mogę takie zdanie napisać, bo – i ukazanie tego stanowiło zapewne zamysł Burszty – polska poezja współczesna jest po prostu uniwersalna. Próba ujęcia jej w ogólną formułę to nieporozumienie; równie dobrze można by rozszerzyć zakres starań na całą literaturę. Mowa tu tak o warstwie stylistycznej, jak i podejmowanej tematyce. To właśnie ta druga wyznacza porządek prezentowania tekstów – bo oczywiście nie mamy do czynienia z losowym wrzuceniem setki wierszy do jednego wora. Antologia pomyślana jest według drogi nabywania życiowego doświadczenia, poznawania siebie i świata. Wiele odrębnych głosów układa się w przedziwny sposób w kompletną, lecz dialogiczną opowieść o człowieku. Tom otwiera wstępny namysł nad naturą poezji i rolą poety. Potem przechodzimy przez rozważania na temat dzieciństwa jako zaczynu późniejszej wrażliwości. Następnie poeci mówią o dojrzewaniu, pierwszych doświadczeniach moralnych, poszukiwaniu Boga, życiu literackim, polityce, seksie, miłości, śmierci cudzej i własnej, podsumowaniu dokonań. W obrębie całostek tematycznych wiersze różnią się formalnie, jak również pod względem przyjmowanej optyki, dostrzegamy kontrapunkt. Wychwytywanie tych zależności, niuansów i motywów przynosi sporo radości. Czasami mowa o związkach ewidentnych, jak w przypadku celowych poetyckich nawiązań i zabaw, innymi razy o treściach podskórnych, prowokowanych poszczególnymi zestawieniami. Dla porządku muszę powiedzieć, że w „100 wierszach polskich …” znalazły się również teksty wulgarne i bulwersujące, co subtelniejszego czytelnika może zniechęcić. Z całym przekonaniem mówię jednak, że przekaz każe sądzić, iż żaden z nich nie zrodził się z potrzeby pustego szokowania, lecz z pewności, że to, o czym się mówi, musi być wyrażone właśnie w takim rejestrze. Można się z tym zgodzić lub nie; tych jednak, którzy uwierzyli w mit, jakoby polska poezja współczesna ograniczała się do bezsensownej obsceny i taniego efekciarstwa, pragnę uspokoić, przytaczając tu fragment „Tlenu” Julii Fiedorczuk: Tlen Pokażę ci miłość w jednej garści gwiazd. Znasz feerię śniegu na przydrożnych liściach? Fioletowy kontur grudniowego dnia? Przyszłam tu, żeby oddychać. Są mali tancerze w kropli rzecznej wody. Raje owadów za bramą ogrodu, gniazdo w zgięciu ramion tamtej grubej sosny, w gnieździe moich ramion mleczny oddech dziecka. (…) Przyszłam tu, żeby oddychać. Smutek naszych rzeczy na zimowym niebie. Śnieg szybko topnieje na policzkach dziecka, nasze oczy śmieją się do gwiazd, niebo spotyka gładką skórę rzeki, oddycham, oddycham, więc jestem. Podobnie lirycznych wierszy jest w tej książce sporo. Każdy zresztą znajdzie tu coś dla siebie. Klasycyzujący Jacek Dehnel. Własne językowe światy Joanny Mueller, sygnatariuszki manifestu neolingwistycznego. Refleksyjne, pełne inteligentnego i gorzkiego humoru wiersze Marty Podgórnik. Lakoniczny Krzysztof Siwczyk. Wrażliwy na drobiazg i mowę zwykłych przedmiotów Dariusz Sośnicki. Są i nominowani do Nike Szymon Słomczyński (2014, „Nadjeżdża”) oraz Urszula Kozioł (2015, „Klangor”), reprezentujący przecież tak różne estetyki. Są tegoroczni laureaci Nagrody im. W. Szymborskiej, Roman Honet i Jacek Podsiadło. Aby oddać wszystkim sprawiedliwość, powinienem wspomnieć tu o każdym, co zamieniłoby recenzję w długą (i upraszczającą sprawy) litanię. Przepraszam tych, których pominąłem. Gwarantuję jednak, że każdy z tych poetów wart jest poznania, choćby tylko po to, żeby móc uczciwie zająć wobec jego twórczości stanowisko krytyczne. Na sam koniec proponuję lekturę jednego z moich ulubionych wierszy z antologii. Jest to tekst okolicznościowy, choć ważny nie tylko ze względu na czas, do którego się odnosi. Interpretację jednak pozostawiam czytelnikom, raz jeszcze zachęcając do pozostawania z poezją współczesną w kontakcie. Jacek Podsiadło Kładąc Dawidowi pod poduszkę prezenty Lidce. Kładąc Dawidowi pod poduszkę prezenty, po pierwsze, niespodziewanie jestem kimś świętym. Po drugie, wreszcie światy za pierwszym zakrętem czasoprzestrzeni to najbliższe okolice. Po trzecie przez chwilę jestem własnym rodzicem i rozumiem twarz Matki zniszczoną przez kłótnie, na której rano tkwił giocondowski półuśmiech tajemnej wiedzy. „Ktoś chodził w nocy po domu, sprawdź, może Mikołaj dał ci coś po kryjomu…” Po czwarte wierzę, że niweluję złe czyny podkładających bomby, stawiających miny i gładzę własne grzechy wygładzając kołdrę, pod którą to dziecko nie dobre i nie mądre, lecz poza mądrością i dobrem ma swój świat, w którego obręb nie wejdę już po poplątanej nitce.

wiersze o sensie życia znanych poetów